Pisarka, dziennikarka. Absolwentka stosunków międzykulturowych na Wydziale Orientalistyki i kulturoznawstwa na Wydziale Polonistyki UW. Urodziła się 14 września 1981 roku.

Zadebiutowała w 2004 roku powieścią "Paris London Dachau", która ukazała się w słynnym wydawnictwie Pawła Dunina Wąsowicza Lampa i Iskra Boża. Był to czas popularnych debiutów, również pochodzących ze "stajni" Dunina Doroty Masłowskiej i Jakuba Żulczyka, a także bliskiego im Mirosława Nahacza. "Paris London Dachau" była na tym tle książką najbardziej "dziewczyńską", książką o miłości i porzuceniu, które zostają przefiltrowane przez całą feerie skojarzeń i zapożyczeń z literatury, muzyki, popkultury. Z perspektywy czasu pisze o niej Agata Pyzik:

"Debiut Drotkiewicz może dziś wprawiać w lekkie zakłopotanie, sprawiać wrażenie butikowo-fajnego. Trzeba jednak przyznać, że perfekcyjnie odkrywa sposób bycia, żargon i zwyczaje godowe subkultury snobujących się, przeintelektualizowanych studentów kierunków humanistycznych. "Paris, London, Dachau" lekko na wyrost można by nazwać "Życiem towarzyskim i uczuciowym" hipsterów połowy lat dwutysięcznych. Jest też uroczą, chwilami przejmującą kroniką kobiecego dojrzewania, głodu emancypacji, feminizmu, uniezależniania się od mężczyzn. Ponieważ, o czym dotąd nie wspomniałam, literatura banalistyczna jest jednocześnie inherentnie seksistowska, a kobiece doświadczenie rzadko dochodzi w niej do głosu, to trzeba docenić Drotkiewicz, która taki portret stworzyła. Pozostała konsekwentną kronikarką pewnej grupy społecznej w Warszawie" ("Dwutygodnik", nr 196, 10/2016).

W 2006 roku ukazała się kolejna powieść autorki "Dla mnie to samo", równie pełna cytatów i odniesień, choć tym razem więcej tu Simone De Beauvoir niż piosenek Kultu, więcej Elfriede Jelinek niż "Seksu w wielkim mieście".

"Drotkiewicz, rozliczając się ze swoimi pisarskimi autorytetami, pokazuje zarazem świat zdeformowanych uczuć. W powietrzu krąży zło, które ludzie sobie wyrządzają i przekazują dalej. Ta rzeczywistość jest ciemna, lepi się od brudu, pełno w niej niespełnionych pragnień miłości, ciepła i zrozumienia. Oraz potrzeby pobudzenia intelektualnego"– pisał Piotr Kubiński ("Gazeta Wyborcza", 04.12.2006).

W 2006 roku ukazał się również pierwszy zbiór wywiadów, przeprowadzonych przez Drotkiewicz i Annę Dziewit, pod tytułem "Głośniej! Rozmowy z pisarkami". Autorki przyjęły w kompozycji "klucz feministyczny", chcąc dać kobietom głos i dzięki temu podejmować tematy zazwyczaj przemilczane, często niewygodne. Rozmówczyniami były m.in. tak ważne na literackiej scenie kobiety jak Dubravka Ugresić, Ewa Kuryluk, Marlene Streeruwitz, Grażyna Plebanek czy Dorota Masłowska. Z trzynastoma mężczyznami – już nie tylko pisarzami (Żulczyk, Houellebecq), ale i politykami (Stefan Meller) czy aktorami (Andrzej Chyra) rozmawiał duet Drotkiewicz-Dziewit w książce "Teoria trutnia i inne", wydanej w 2009 roku.

W tym samym roku ukazała się kolejna powieść Agnieszki Drotkiewicz pod tytułem "Teraz". Została ona bardzo dobrze przyjęta przez krytyków (i nominowana do Paszportów Polityki), którzy docenili literacką drogę coraz dojrzalszej, choć przecież wciąż bardzo młodej pisarki, która twórczo rozwija w tej powieści swoje ulubione techniki kolażu i bricolage'u. Drotkiewicz diagnozuje w niej syndrom "try harder", nieustanną potrzebę dyscyplinowania ciała i umysłu, ale też współczesną kulturę konsumpcji i pracoholizmu.

"Drotkiewicz pisze żywym, soczystym językiem, dalekim od neutralności, wiarygodnym. Mężczyźni często nie znają języków, w jakich kobiety piszą takie książki. (…) Proza Drotkiewicz jest zdystansowana i ironiczna (Karolina pisze wystąpienie na konferencję "Dlaczego kochamy fabuły?"), momentami jak blog, kolażowa, autotematyczna, z odnotowywaniem lektur i cytatów. Pisana z poczuciem, że w życiu bywają sceny żywcem wyjęte z wiele razy oglądanych filmów" - pisała Joanna Roszak ("Dwutygodnik", 04/2009).

W sezonie 2009/2010 Drotkiewicz była kuratorką cyklu spotkań w warszawskim Teatrze Dramatycznym, których owocem stał się zbiór tekstów ich uczestniczek pod tytułem "Daleko od Wichrowych Wzgórz" (2010). W 2011 roku Drotkiewicz opublikowała kolejny zbiór rozmów - "Jeszcze dzisiaj nie usiadłam". Dziesięciu różnym osobom – Tessie Capponi-Borawskiej, Rochowi Sulimie, Sylwii Chutnik, Dorocie Masłowskiej – zadała autorka pozornie proste pytanie "jak żyć?". Po raz kolejny udowodniła, że jest uważną słuchaczką, która nie przestaje się dziwić ani dążyć do pogłębionej refleksji. W tej samej serii ukazała się jeszcze książka o przygodzie pod tytułęm "Piano rysuje sufit" (2015), w której rozmawiała m.in. z Kasprem Bajonem, Wojciechem Modestem Amaro, Agnieszką Wolny-Hamkało i Mikołajem Zalasińskim.

W 2014 roku  ukazała się powieść Agnieszki Drotkiewicz pod tytułem "Nieszpory", rozpisana na cztery głosy, kontemplacyjna w tonie opowieść, w której podejmuje autorka kilka ważnych dla współczesnej kultury, choć i uniwersalnych wątków – pisze o odczłowieczającej pracy i wypaleniu, o zwierzęcej stronie ludzkiej natury (i opozycji człowiek – zwierzę), wreszcie – po prostu o poszukiwaniu szczęścia.

"Autorka razem z bohaterami szuka drogi odczucia – choćby przez chwilę – radości, spełnienia, szczęścia. Prowadzić do tego może podróż, ceremoniał (sceny kolacji sederowej i przedstawienia teatralnego), rozmowa, która pozwala nauczyć się na nowo języka, poznać na nowo zmysłowe piękno alfabetu litera po literze, poczucie humoru, której jest wyrazem godności człowieka; a także przeżycie piękna, które może być oczyszczające i budujące zarazem. Tym także są Nieszpory – hołdem złożonym harmonii zawartej w pięknie. Ten hołd obecny jest w warstwie treściowej, ale i w formie – dźwięk poszczególnych fragmentów tworzy melodię, powtórzenia imion, czy pewnych słów nadają rytm tej prozie. Brzmi w niej muzyka, i prześwieca przez nią malarstwo – martwa natura na targu, scena rodzajowa na basenie, assamblaż pracowni artysty" - pisała Zofia Khan (www.instytutksiazki.pl)

Bibliografia:

Powieści:

• Paris London Dachau, Warszawa: Wydawnictwo Lampa i Iskra Boża, 2004
• Dla mnie to samo, Warszawa: Wydawnictwo Lampa i Iskra Boża, 2006
• Teraz, Warszawa: W.A.B., 2009
• Nieszpory, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2014

Zbiory rozmów:

• Głośniej! Rozmowy z pisarkami, Warszawa: Twój Styl, 2006
• Teoria trutnia i inne (z Anną Dziewit), Wołowiec: Czarne, 2009
• Jeszcze dzisiaj nie usiadłam, Wołowiec: Czarne, 2011
• Dusza światowa (rozmowa z Dorotą Masłowską), Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2013
• Piano rysuje sufit, Wołowiec: Czarne, 2015

Autorka: Natalia Mętrak-Ruda, maj 2017